We noemen ze rescuers,
maar eigenlijk zijn het helden!

De honden die wij naar België en Nederland halen,
komen vrijwel allemaal van de straat of uit een public shelter.

Ze worden uit hun ellendige situatie gehaald door één van de Roemeense rescuers waar we mee samen werken.

Zij vangen de honden op totdat ze geadopteerd worden maar deze opvang is vaak heel basaal, op een terrein in een kennel;
de dierenliefhebbers in Roemenië hebben vaak maar weinig financiële mogelijkheden.

Alle rescuers gaan ook altijd op pad om de straat honden te voeren en te steriliseren.

Claudia

Ik ben Claudia en ik woon met mijn man in Timisoara.

Ongeveer 8 jaar geleden verwelkomden we onze eerste geredde kat. Voor die tijd merkte ik katten eigenlijk nooit echt op. Ik ben altijd dol geweest op honden en als kind probeerde ik zwerfdieren mee naar huis te nemen, hoewel mijn ouders dat nooit toestonden. Op het platteland bij mijn grootouders waren er wel zwerfhonden. De omstandigheden waarin ze leefden zijn sindsdien niet veel veranderd, maar ik besefte destijds niet dat het anders kon.

Onze eerste kat volgde ons tijdens een wandeling, ontweek alle honden en liep onder auto’s door, helemaal tot aan ons huis, waar we net waren ingetrokken. Ik zei tegen de kat: “Als je er nog bent wanneer ik terugkom, dan horen we bij elkaar.” Ze was er nog steeds, werd de meest geliefde kat, maar stierf aan FIP en ik kon het niet verwerken. Het was langdurig en pijnlijk om te zien en ik kon haar niet loslaten. Ik wou dat ik destijds GS had gehad, de injectiebehandeling van 84 dagen. Ik zou alles hebben gegeven om haar te redden. Het doet nog steeds pijn en ik huil als ik aan haar denk.

Toen onze hond Greta stierf, die we gered hadden nadat Mitzike overleed, brak mijn hart. Ze was nog jong en begon langzaam te bewegen, ademde niet goed. De dierenartsen konden niet achterhalen wat er mis was. Ik geloof nu dat het haar hart was en dat er een behandeling was, maar ze overleed. Ze wachtte op me toen ik thuiskwam van een reis, keek me aan en viel neer. Ik pakte haar op, sprong in de auto en haastte me naar de dierenarts. Ze stierf in mijn armen kort daarna.

Op een bepaalde manier blijf ik nu honden helpen als eerbetoon aan haar, als een manier om anderen te redden omdat ik haar niet kon redden. Dit is mijn manier om hen te eren.

Cristina

Ik ben Cristina Popa uit Craiova. Ik ben geboren in 1965 in een dorp in Roemenië. Ik had het geluk om geboren te worden in een familie die van dieren hield en hen respecteerde. Daarom kan ik zeggen dat ik mijn hele leven dieren heb gered. Altijd kwam ik thuis met gewonde vogels of honden en katten in nood.

Het waren de moeilijke jaren van communisme, toen er niet genoeg voedsel was, zelfs niet voor mensen, en er geen dierenartsen of dierenklinieken waren. Dus leerde ik dieren redden met heel weinig. Er valt veel te vertellen, maar ik zal het niet allemaal doen. Wat belangrijk is, is dat ik al op jonge leeftijd begreep dat dit mijn doel is.

Ik heb een goede man aan mijn zijde en we zijn samen opgegroeid, omringd door dieren, met een dochter die in onze voetsporen treedt. Hoeveel dieren hebben we gered? Ik weet het niet. Hier zie je een foto waarvoor ik voor elke geredde ziel een cent heb toegevoegd. Ik heb ze nooit geteld. Ik weet alleen dat nu, met zoveel geweldige mensen om me heen,
ik niet kan stoppen.

In Roemenië is het nog steeds erg slecht,
er zijn veel te veel dieren die zonder ons redders geen kans hebben.